استراحت
یه وقتهایی به یه مرحله از زندگیت میرسی که دیگه نمیدونی چیکار کنی،دست تلاش برمیداری و میری روی یکی از صندلی های ورزشگاه میشینی و جنگیدن بقیه رو تماشا میکنی.گوشیت از جیبت درمیاری و از فرد مورد علاقه ات عکس میگیری و یه ذره پاپ کورن میخوری.
یه وقتهای ما ادمها هم اینطوری هستیم.خسته ایم از تلاش کردن،از عرق کردن وکثیف شدن،دلمون یه جای دنج میخواد که استراحت کنیم.یه وقتهایی که تو میدون زندگیت داری بازی میکنی از تجریبات بقیه استفاده میکنی .خانواده و دوستات ولی یه زمانهایی هست که هیچ کس از چیزی که تو داری امتحانش میکنی تجربه نداره.این باعث میشه که احتمال شکستت بیشتر بشه.سرچ میکنی میگردی.بازم اطلاعات درستی بهت نمیدن.با این وجود به خودت اعتماد میکنی و میری داخل زمین.امتیازات خوبی میاری ولی بازم اخرش این تویی که بازنده میدون میشی.وقتی از زمین میای بیرون به خودت میگی که اشکال نداره،پارتی نداشتم،وفت نداشتم،مادرم مریض بود،اولین بارمه
همه اینها میتونه قابل پذیرش بشه .دوباره تمرینات خودت شروع میکنی.هرروز که به روز مسابقه نزدیک تری میشی تلاشت بیشتر میشه تا اینکه روز مسابقه مادرت پانکراتیت میکنه و میره بیمارستان..حالت دگرگونه و صدای اونم پشت تلفن گرفته.نفست تو سینه ات حبس میکنی ومیری داخل زمین.دوباره مثل دفعه قبل خوب ظاهر شدی ولی بازم باختی.فک کن 5سال این جریان خبرهای بعد شب مسابقه ات تکرار بشه
بالاخره بتونی به جایی که میخوای برسی وهمه این کابوس ها بعد از 5سال تلاش به پایان رسید.حالا اگه انتخاباتی برگذار بشه کی رو انتخاب میکنن؟تویی که مثل تیم والیبال همه بازیهات با تلاش زیاد 25-27باختی یا کسی که تو رفاه کامل روحی و روانی با داشتن سوالات امتحاناتی سر جلسه ظاهر میشده و نتایج خوب هم گرفته؟!هیشکی تلاش رو نمیبینه،هیج کسی عرق ریختن هات تو خلوت،اشکات تو تاریکی نمیبینه.افراد نتیجه براشون مهمه و همینطوری هم قدردانی میشن ولی روانشناسها بهمون میگن که به نتیجه فک نکنید،نکته های مثبت زندگیتون بنویسید تا یادتون نره.
یه ویدیو از مدرسه ارزو ها هست که میگه هیچ وقت تسلیم نشو و همیشه با تمام شرایط تلاشت بکن
اوکی،نه پرابلم،تلاشمون رو میکنیم ولی ایا بنظرتون بعد از این همه تلاش اگه روزی به چیزی که میخواستیم هم رسیدیم همون ادم سابقی میشیم؟با همون احساسات پاک،با همون ذوق؟
من که یه مدتیه زدم تو جاده خاکی برای استراحت.
شما به تلاشتون ادامه بدید.
